Rodzice wyjechali na tygodniowy urlop, więc u mnie jest impreza!
Już pierwszego dnia zorganizowaliśmy zabawę, a drugiego dnia oczywiście powtórka!
Rano budzi mnie dzwoniący telefon! Mama telefonuje już o 9! Po co tak wcześnie mnie budzisz-myślę. Ale odbieram, żeby nie nabrali podejrzeń.
-Cześć córciu! Dzwonie żeby Cię uprzedzić że właśnie wyjeżdżamy.
-Ale gdzie wyjeżdżacie -pytam zdezorientowana.
-Do taty dzwonili z pracy i niestety musimy się zbierać. Awaryjna sytuacja w firmie.
-To już wyjeżdżacie-pytam zerkając na pokój, w którym zdecydowanie widać, że była impreza!
-Tak, mamy nadzieję być tak w okolicach 15-16.
-No to przykro mi, że musieliście skrócić urlop, ale oczywiście cieszę się że wracacie!-mówię a w głowie układam plan, tak aby zdążyć wszystko ogarnąć przed ich powrotem!
Z materaca na podłodze podnosi głowę Ania:
-Tylko nie gadaj, że Twoi wracają?
-Będą dzisiaj! Cholera jak my to ogarniemy! - komentuję zerkając ile trzeba zrobić!
-Nie panikuj zbierzemy się jak Krasnoludki u Śpiącej Królewny i w mig ogarniemy cały dom! Halo wstawać! Sytuacja awaryjna! Krasnoludki! Budzimy się i zabieramy za sprzątanie!
-Anka jesteś cudowna! Sama w życiu bym tego nie ogarnęła!
Wstali wszyscy imprezowicze, którzy zostali na noc, a było nas czworo, ale oczywiście zadzwoniliśmy po posiłki!
W efekcie w siódemkę wysprzątaliśmy dom na błysk, a gdy wrócili rodzice nie było śladu imprezy! Sami rodzice byli zszokowani, że tak w domu grzecznie kiedy wrócili zdecydowanie wcześniej!

Rodzice wyjechali na tygodniowy urlop, więc u mnie jest impreza!
Już pierwszego dnia zorganizowaliśmy zabawę, a drugiego dnia oczywiście powtórka!
Rano budzi mnie dzwoniący telefon! Mama telefonuje już o 9! Po co tak wcześnie mnie budzisz-myślę. Ale odbieram, żeby nie nabrali podejrzeń.
-Cześć córciu! Dzwonie żeby Cię uprzedzić że właśnie wyjeżdżamy.
-Ale gdzie wyjeżdżacie...

Znów stałam nad brzegiem morza, czekając na ukochanego.
Pik- pik, usłyszałam powiadomienie z facebooka, ale to nie było teraz ważne. Patrzyłam w morze, niestety nie pojawił się.
Ruszyłam wiec w obawie że spóźnię się do pracy, na drugą zmianę. Wsiadłam do samochodu, gdzie czekał na mnie Sebastian, zawsze razem dojeżdżaliśmy.
To dobry kolega, znamy się już parę lat, zawsze można na niego liczyć, w każdej sytuacji.
Zajrzałam na telefon i mnie zamurowało.
Mój chłopak, książę Tryton, dodał nowe zdjęcie.
Teraz wiem czemu nie przyszedł się ze mną zobaczyć.
Imprezował wczoraj z syrenami!
A z tą rudowłosą dodał nawet zdjęcie w dwuznacznej pozie.
Wieczorem zadzwonił, wysłuchałam jego tłumaczeń, zresztą nie pierwszy raz.
Jak to chciał przyjść, ale musiał odespać. Z Rudą wiedział się tylko na chwilę, żebym nie była zazdrosna, i tak w kółko!
Ale Ja już nie będę taka naiwna!
Zostawiłam Go!
I pomyśleć, że dla niego chciałam nawet zamienić nogi na płetwę. Nawet miałam już termin u wiedźmy morskiej.

Nauczyłam się, że nie ma sensu biegać za kimś, kto jest szczęśliwy bez Ciebie! Lepiej znaleźć kogoś, kto nie potrafi bez Ciebie żyć!
A czasem nie trzeba szukać daleko.

Znów stałam nad brzegiem morza, czekając na ukochanego.
Pik- pik, usłyszałam powiadomienie z facebooka, ale to nie było teraz ważne. Patrzyłam w morze, niestety nie pojawił się.
Ruszyłam wiec w obawie że spóźnię się do pracy, na drugą zmianę. Wsiadłam do samochodu, gdzie czekał na mnie Sebastian, zawsze razem dojeżdżaliśmy.
To dobry kolega, znamy się już parę lat, zawsze...

Za siedmioma lalkami, za siedmioma książkami, leżał sobie na półce malutki, pluszowy miś (właściwie to pani miś). Była to zabawka inna niż wszystkie, zabawka uszyta ręcznie przez niewprawione w szyciu dziecko, ze starego materiału, który od lat tkwił bezużytecznie na dnie komody. Miała swoją sukienkę i guziki w miejscu oczu.

Kiedy przychodziła noc, zabawki urządzały zabawę i śmiały się z niedorobionego pluszaka, wytykając go pluszowymi lub plastikowymi paluszkami. Pani miś posmutniała. "Nikt mnie tu nie lubi, jestem inna niż wszyscy", pomyślała, lecz zaraz potem spojrzała na swoją stwórczynię i od razu uśmiech zagościł na jej buzi. Dziewczynka miała niedbale związane włosy w kitkę, podarte skarpetki i poplamioną lodami bluzkę. "Jesteś ślicznym misiem", powiedziało dziecko, trzymając maskotkę i po chwili odłożyło ją z powrotem na półkę. Niestety pani miś stojąc na krawędzi półki, spadła z niej, wpadając w pajęczynę za łóżkiem. Czas mijał, osiadała w kurzu, lecz nadal pamiętała o dziewczynce i miała nadzieję, że ponownie ją zobaczy.

Minęły lata. Dziewczynka dorosła, poszła na studia, a przy okazji remontu w pokoju, znalazła zakurzoną maskotkę z dzieciństwa. Wyczyściła ją z kurzu i pajęczyn. Pani miś jest z nią do dziś :).

Morał tej historii jest pewnie znany wszystkim wielce: Nie ważna jest okładka, ważne jest serce ;).



_____________
Opowieść wzorowana na baśni J.C. Andersena "Ołowiany żołnierzyk", bazująca na prawdziwej historii ;).

Za siedmioma lalkami, za siedmioma książkami, leżał sobie na półce malutki, pluszowy miś (właściwie to pani miś). Była to zabawka inna niż wszystkie, zabawka uszyta ręcznie przez niewprawione w szyciu dziecko, ze starego materiału, który od lat tkwił bezużytecznie na dnie komody. Miała swoją sukienkę i guziki w miejscu oczu.

Kiedy przychodziła noc, zabawki urządzały...

Dawno, dawno temu gdzieś za lasami, łąkami i stawami żył pewien książę. Nie był to książę o wyjątkowej urodzie, czy odwadze. Marzył on o pięknej księżniczce, dużej rodzinie i długim szczęśliwym życiu, ale nie chciało mu się wyjść ze swojego pałacu. Morał jest prosty i pewnie wielu bardzo dobrze znany, jeśli z domu nie wyjdziesz to swojej królewny nie znajdziesz.

Dawno, dawno temu gdzieś za lasami, łąkami i stawami żył pewien książę. Nie był to książę o wyjątkowej urodzie, czy odwadze. Marzył on o pięknej księżniczce, dużej rodzinie i długim szczęśliwym życiu, ale nie chciało mu się wyjść ze swojego pałacu. Morał jest prosty i pewnie wielu bardzo dobrze znany, jeśli z domu nie wyjdziesz to swojej królewny nie znajdziesz.

- Daj, ać ja pobruszę, a ty skocz po więcej bentonitu. – rzucił Mistrz Alchemików, odrywając się na chwilę od tajemniczej szklanej konstrukcji znanej także pod nazwą „zestawu młodego chemika – wersja 1.3”, czy też, krócej – „Laboratorium”, z wyraźnym podkreśleniem wielkiego „l” na początku, jak zwykli mówić bogobojni wieśniacy, czyniąc przy tym znak krzyża, coby odpędzić się od duchów nieczystych. W kotle o fachowej nazwie „boiler”, gotowała się dziwna ciecz – w moich oczach podobna do płynnego złota. Tylko nieliczni znali procedurę syntezy tego tajemniczego, życiodajnego płynu – nikt jednak nie potrafił uzyskać takiej krystalicznej czystości jak my – adepci niezwykłej nauki zwanej chemią, uczniowie Wielkiego Mistrza kierującego całym naszym przedsięwzięciem pod skromną nazwą „Uniwersytet”.
- Mistrzu, oto destylator. Zbliża się północ. Czy mam złożyć stosowną ofiarę bogom? – zapytałam, starając się nie zdradzić drżenia w moim głosie. – Mam nadzieję, że nie złapią nas wysłannicy paladynów… Ale to tylko bimber na własny użytek…
- Nie wymawiaj świętej nazwy napoju! – pouczył Mistrz, kiedy nagle zalały nas oślepiające, niebiesko-czerwone światła pochodni paladynów. Padłam na kolana, jednak zdążyłam dopełnić rytuału. Rozlałam bimber do świętego naczynia.
Okazało się, że to nie paladyni, lecz wiedźma mieszkająca w okolicy – wygasło jej palenisko, więc wsadziła parę wróżek do latarni i przyszła do nas.
Morał z tego taki – pić samemu nie wypada, lepiej podejść do sąsiada.

- Daj, ać ja pobruszę, a ty skocz po więcej bentonitu. – rzucił Mistrz Alchemików, odrywając się na chwilę od tajemniczej szklanej konstrukcji znanej także pod nazwą „zestawu młodego chemika – wersja 1.3”, czy też, krócej – „Laboratorium”, z wyraźnym podkreśleniem wielkiego „l” na początku, jak zwykli mówić bogobojni wieśniacy, czyniąc przy tym znak krzyża, coby odpędzić...

Opowiem Wam historię o królewnie i 7 współlokatorach.

Pewnego dnia przyszedłem na piwo do swojego kumpla. Jesteśmy studentami, on mieszka na stancji. Ma aż 7 współlokatorów. Wyobrażacie to sobie? Jak można żyć z tyloma ludzmi na raz?! Przecież to niewiarygodne, bójki o kuchnię i łazienkę, brak miejsca dla siebie.
No ale przejdźmy do historii ;). Tak więc siedzę u niego już jakiś czas, nie wiedząc kto jest w pokojach.
I wyszła ona. Zaspana. Z potarganymi włosami. Z rozmazanym makijażem. Najpiękniejsza Kobieta jaką w życiu widziałem.
No cóż… okazało się, że ją zbudziłem, może nie pocałunkiem, ale jednak.
Weszła do kuchni i usiadła z nami. Trochę porozmawialiśmy i wiedziałem że już będzie moja :).
Tak więc zaprosiłem ją na herbatkę, potem na obiad. I tak już została w moim sercu.
Teraz budzę ją pocałunkiem każdego dnia. I kocham moją królewnę. Razem odwiedzamy jej 7 współlokatorów, wspominając beztroskie, studenckie życie ;)

Opowiem Wam historię o królewnie i 7 współlokatorach.

Pewnego dnia przyszedłem na piwo do swojego kumpla. Jesteśmy studentami, on mieszka na stancji. Ma aż 7 współlokatorów. Wyobrażacie to sobie? Jak można żyć z tyloma ludzmi na raz?! Przecież to niewiarygodne, bójki o kuchnię i łazienkę, brak miejsca dla siebie.
No ale przejdźmy do historii ;). Tak więc siedzę u niego już...

Dawno, dawno temu wracałam z piątkowego sabatu odbywającego się w gospodzie dość oddalonej od mojej chatki na kurzej nóżce. Miotła niestety została w domu (w myśl zasady: piłaś- nie leć!), więc czekając na dyliżans sączyłam resztki magicznej mikstury, którą wiedźmy raczą się przy takich okazjach. Były to piękne czasy przed edyktem króla, zabraniającym takich praktyk w miejscach publicznych.
Nagle usłyszałam zatrważający dźwięk- szelest zbroi. Nie! To on! Postrach wszystkich wiedźm w mieście! Rycerz Ortalionu we własnej osobie! Z daleka już widziałam, że wraca z suto zakrapianej biesiady, więc lęk ścisnął moje wiedźmie serce. Magia tu na nic! To odporna bestia… A on już tuż, tuż..
- Witam koleżankę, może udamy się do mojej komnaty? Porozmawiamy czy coś, huehue.
- Nie, dziękuję- odpowiadam.
- No nie bądź taka! Fajna z ciebie wiedźma, poznajmy się- zbliżył się do mnie jeszcze bardziej.
- Odejdź, rycerzu…- cofnęłam się dwa kroki.

Wtem z oparów nocy, wyłoniła się zakapturzona postać strażnika. Widać było, że jest zaprawiony w bojach z osobnikami, takimi jak Rycerz Ortalionu. Rzeczony rycerz również to zauważył i rzekł:
- No to na razie- po czym oddalił się chwiejnym krokiem, by zniknąć w najbliższej bramie.

-Wszystko w porządku, wiedźmo?- zapytał strażnik.
W tym momencie podjechał dyliżans.
- Tak. Dziękuję, strażniku- posłałam mu uśmiech i wsiadłam by odjechać w kierunku wschodzącego słońca.

Od tamtej pory po naszych sabatach zawsze zamawiam karetę pod samą gospodę :)

Dawno, dawno temu wracałam z piątkowego sabatu odbywającego się w gospodzie dość oddalonej od mojej chatki na kurzej nóżce. Miotła niestety została w domu (w myśl zasady: piłaś- nie leć!), więc czekając na dyliżans sączyłam resztki magicznej mikstury, którą wiedźmy raczą się przy takich okazjach. Były to piękne czasy przed edyktem króla, zabraniającym takich praktyk w...

Wstałam z 'Czarnej Perły”, której pokład zaśmiecały resztki słonecznika, lewą nogę postawiłam na dywanie Aladyna, a ten uniósł mnie do łazienki, w której święcona woda leje się strumieniami i otwiera mi oczy i umysł. Niesiona latającym dywanem, kieruję się do kuchni, gdzie z czajnika próbuje wydostać się Dżin. Piję energetyczny nektar bogów greckich i postanawiam założyć szaty. Otwieram szafę, z której wystają drzewa i śnieg spada mi na stopy. „Asia, przyjdź, Czarownica znów chce grać w szachy w swej celi więziennej. Bóbr i Aslan robią zakłady”- słyszę. Niestety, muszę jechać do Hogwartu, gdzie sporządzam eliksiry i zakładam hodowle magicznych owadów. Profesorowie czasem rzucą na mnie zaklęcie, gdy widzą, że pod stołem zasypiam albo się lenię. Późnym popołudniem wracam do domu i wybieram się z moją Drużyną Pierścienia na spacer. Pies koleżanki o urodzie elfa pilnuje, czy przypadkiem nie goni nas Czarny Jeździec, lecz nie na czarnym koniu, a samochodem z symbolami układającymi się w napis POLICJA. Robert Langdon powiedział mi kiedyś, że są oni wysłannikami diabła, a obraz, który uwieczniał ich przodków, namalowany przez Leonarda da Vinci, został w potajemny sposób zrzucony do przepaści. Wieczorem czytam podręcznik należący do Księcia Półkrwi i przygotowuję się na kolejny dzień magii w laboratorium. Przed pójściem spać zerkam na zegarek, jaki otrzymałam od Białego Królika i odlatuję w sny.

Wstałam z 'Czarnej Perły”, której pokład zaśmiecały resztki słonecznika, lewą nogę postawiłam na dywanie Aladyna, a ten uniósł mnie do łazienki, w której święcona woda leje się strumieniami i otwiera mi oczy i umysł. Niesiona latającym dywanem, kieruję się do kuchni, gdzie z czajnika próbuje wydostać się Dżin. Piję energetyczny nektar bogów greckich i postanawiam założyć...

- Jak tam pociechy, owoce miłości? - spytał mój przyjaciel, brat serca serdeczny przy naszym porannym gawędzeniu przy ciemnym napoju z mlekiem.
- A idź panie! - zakrzyknąłem machając ręką. - Same problemy, harce im w głowie. Wyobraź sobie, że najmłodszy mój, Marianek, zapragnął księciem już zostać. Przyszedł do mnie ranka pewnego i rzecze: "Ojcze, damę serca pragnąłbym już posiąść, poradź tatulo." Ja zadowolony, myślę, iż choć jeden mój syn trochę ma oliwy w głowie. Zaczynam więc prawić mu morały, że dla niego kobieta to delikatna musi być,on nie poradzi sobie z mocarną o silnej ręce. Że krągłości u góry mieć powinna, ze względu na wnuka mego przyszłego, oczywiście. "Nie musi być bogata!" - rzekłem. - "Byleby jakimś siedzącym, spokojnym zawodem się trudziła. Przecież tyś Marianku czysty, brzydzisz się rąk usmolić w robocie." Radzę mu, aby niskiej szukał, bo i on nie wysokiego wzrostu. On słuchał skupiony, na koniec podziękował i w rękę ojca ucałował z szacunku. Dodałem na koniec, by dom kupili gdzieś nad morzem, bo to dla pociech zdrowe.
- I cóż?
- Chłystek, tydzień po przychodzi z dziewoją: wysoka jak dąb, klatka piersiowa jak równina, rysunki na ciele i naprawia pojazdy!Dom mają obok mego. Przyjął me porady, by zrobić na wspak!
- Niebywałe! Co poradzisz w podobnym nieszczęściu?
- Rady lepiej sprzedaj i zainwestuj w dobrą whiskey, przyjacielu, niż obdaruj nimi dzieci. Bo tak jak ja skończysz z ojcowizną zamienioną w brudne garaże i w niańczenie wnucząt większych od siebie!

- Jak tam pociechy, owoce miłości? - spytał mój przyjaciel, brat serca serdeczny przy naszym porannym gawędzeniu przy ciemnym napoju z mlekiem.
- A idź panie! - zakrzyknąłem machając ręką. - Same problemy, harce im w głowie. Wyobraź sobie, że najmłodszy mój, Marianek, zapragnął księciem już zostać. Przyszedł do mnie ranka pewnego i rzecze: "Ojcze, damę serca pragnąłbym już...